Wirtualna Ruda

start

historia

zabytki

szlaki

wirtualne spacery

 kontakt

Początki Bielszowic nie są znane, osada istniała na tym terenie najprawdopodobniej już na przełomie XIII i XIV wieku. Nazwa miejscowości pochodzi od potoku Bielczy, obecnie zwanego Kochłówką (Potok Bielszowicki) lub od bielenia płótna na łąkach nad potokiem. Pierwsza udokumentowana wzmianka o dzielnicy pochodzi z 1472 roku i wymienia właściciela wsi Macieja Bielczowickiego Starszego. W 1620 roku na obszarze Bielszowic znajdowały się trzy folwarki. Wynikało  to  z  faktu,  iż  w  tym  czasie  osada  miała  trzech  właścicieli:  Jerzego  Rajskiego,   Jerzego   Bielczowskiego i Małgorzatę Przyszowską. W roku 1689 Bielszowice przeszły na własność Rogowskich z Rogoźnika, by pod koniec XVII wieku Bielszowice znaleźć się we władaniu Wacława Leopolda Rajskiego. Około 1700 roku połowę majątku nabył Wilhelm Sobek. Kolejna zmiana właściciela Bielszowic nastąpiła w połowie XVIII wieku, wtedy to dobra zakupił baron Jarosław Foglar, właściciel Paniówek i Chudowa. W ramach kolonizacji fryderycjańskiej na terenie Bielszowic powstały w 1774 r. kolonie: Kończyce i Pawłów Górny, a w 1777 Pawłów Dolny. W XVIII wieku Bielszowice były w posiadaniu rodów Wilczków i Bobrowskich. W wieku XIX władali nimi kolejno Blanowscy, Aleksander de  Bally,  Herman  Robert de Brase, a od 1854 roku hrabia Hugo Henkel von Donnersmarck. Kolejny właściciel to Samuel Hoffman, do którego Bielszowice należały od 1873 roku, ten zaś sprzedał ziemie rodzinie Kramsta. Następnie Bielszowice nabył właściciel kolejek konnych, Rudolf Pringsheim, a w 1891 roku zajął je pruski skarb państwa. W roku 1922 patronat nad Bielszowicami przejął skarb odrodzonego państwa  polskiego,  a  w  1951  roku  przyłączono  je  do  Nowego  Bytomia, by w 1959 weszły w skład miasta Ruda Śląska.

W 1805 roku na terenie dzielnicy wybudowano hutę cynku „Deutsche Hütte”, a w latach 1896-1904 kopalnię węgla kamiennego, która istnieje w tym miejscu do dzisiaj. U schyłku XIX wieku Bielszowice nie miały cech osady zwartej, stanowiły luźny zlepek małych osiedli i przysiółków, dla których wspólnym zwornikiem była przynależność do jednej parafii.

TRASA TURYSTYCZNA

OBIEKTY ZABYTKOWE NA TERENIE DZIELNICY*